Ne jemi kundër bërjes së Ballkanit një teatër të rivalitetit gjeopolitik dhe përpjekjeve për të minuar instrumentet ligjore ndërkombëtare, përfshirë Rezolutën 1244 të Këshillit të Sigurimit të KB dhe rregullimet e Dayton, “vuri në dukje Zëvendës-Ministri i Federatës Ruse Alexander Grushko
“Marrëdhëniet ruso-shqiptare po kalojnë një periudhë të vështirë, duke qenë në një nga nivelet e tyre më të ulëta që nga rivendosja e marrëdhënieve diplomatike në 1990,” ka thënë Zëvendës Ministri i Jashtëm i Federatës Ruse Alexander Grushko në një intervistë ekskluzive për Albanian Daily News. Sidoqoftë, edhe në rrethanat aktuale, numri dy i diplomacisë së Moskës sheh perspektiva për zhvillimin e bashkëveprimit në fushat me interes të përbashkët. Sipas tij, ekziston një potencial për bashkëpunim në nxjerrjen, përpunimin dhe transportimin e burimeve minerale, përfshirë hidrokarburet, në hidrocentrale dhe në zhvillimin e transportit, energjisë dhe infrastrukturës tjetër, në sektorin e informacionit dhe komunikimit dhe tregtisë. “Në sfondin e marrëdhënieve jo shumë të ndritshme politike dhe ekonomike, vlen të përmendet niveli i bashkëpunimit ruso-shqiptar në fushën e kulturës dhe arsimit. Ne do të kërkojmë të forcojmë më tej lidhjet tona humanitare, “tha z. Grushko.
Intervista ishte një mundësi për të mësuar disa nga pikat kryesore të politikës së jashtme të Rusisë. Midis të tjerëve, diplomati i lartë theksoi se Rusia besonte në formimin e një bote shumëpolare në sfondin e ndryshimeve të thella në sistemin e marrëdhënieve ndërkombëtare. Sipas pikëpamjes së tij, gjendja aktuale e marrëdhënieve ruso-amerikane vështirë se mund të konsiderohet e kënaqshme, por me të vërtetë ka shumë probleme në axhendën e bashkëpunimit të tyre.
Për më tepër, Zëvendës Ministri e vlerësoi zgjerimin e NATO-s në Evropën Lindore dhe Ballkan si një gabim. “Tani është e dukshme qartë se zgjerimi i Aleancës u nxit, midis të tjerash, nga dëshira për të izoluar Rusinë duke e rrethuar atë me një lloj” kordoni sanitar “,” tha ai.
Duke iu përgjigjur akuzës për ndërhyrjen e Moskës në Ballkan, Z. Grushko vuri në dukje se
Rusia ka qëndruar vazhdimisht për rritjen e stabilitetit dhe sigurisë në atë rajon dhe qëndron për ruajtjen dhe zhvillimin e dialogut të ndërsjelltë të dobishëm me të gjitha vendet e rajonit. “Jam i bindur që kjo plotëson plotësisht interesat thelbësore kombëtare të partnerëve tanë në Evropën Jug-Lindore,” tha zëvendësministri rus Grushko në intervistën vijuese:
Intervistoi: Genc Mlloja
Albanian Daily News: Para së gjithash, dëshiroj t’ju falënderoj që keni bërë të mundur te dëgjojme e mendimit tuaj për pozicionin e Rusisë për një numër çështjesh kryesore. Më lejoni të filloj me pyetjen e mëposhtme. Cila është pamja e Rusisë për situatën aktuale në botë dhe si reagon ndaj saj politika e jashtme ruse?
– Zëvendës Ministri i Jashtëm Alexander Grushko: Në përgjithësi, sistemi i marrëdhënieve ndërkombëtare po pëson ndryshime të thella. Ato ndikojnë në gjithçka, nga ekonomia dhe financat, deri te politika dhe siguria. Shkaku kryesor, sipas mendimit tonë, është se modeli ekzistues financiar dhe ekonomik nuk korrespondon më me realitetin gjeopolitik të ditës së sotme dhe duhet të korrigjohet. Në vitet e ardhshme do të shohim shfaqjen e një modeli të ri teknologjik, i cili mund të zhvendosë edhe më tej ekuilibrin e fuqisë në botë dhe sistemin e ndërveprimit midis lojtarëve të ndryshëm.
Formimi i një bote shumëpolare është një proces objektiv. Por ajo perceptohet si një sfidë e rrezikshme nga një pjesë e institucionit qeverisës perëndimor të cilët janë mësuar të sundimit ushtarak dhe politik, si dhe të fitojnë përparësi të njëanshme nga sistemi ekzistues gjeo-ekonomik. Në mënyrë që të mbeten në “zonën e rehatisë” ata janë gati për pothuajse gjithçka, për shembull duke minuar institucionet ndërkombëtare të krijuara pas Luftës së Dytë Botërore, duke shkelur normat themelore të ligjit dhe vendosmërinë, dhe marrëveshje të njohura botërisht, përfshirë në sferën e sigurisë.
Një perceptim i tillë i realitetit dhe strategjia e konfrontimit gjeopolitik bazuar në të, çojnë në forcimin e potencialit të konfliktit në botë. Jeta ndërkombëtare po bëhet kaotike, mosbesimi i ndërsjellë po rritet, ndërsa hapësira për bashkëpunim po zvogëlohet, përfshirë në fushën e luftës kundër sfidave dhe kërcënimeve të përbashkëta.
Sipas mendimit tonë, do të ishte në interes të shumicës dërrmuese të shteteve të riafirmojnë parimet themelore dhe normat e së drejtës ndërkombëtare dhe të sigurojnë që roli i Kombeve të Bashkuara si një rregullator universal i politikës botërore të mbetet i pandryshuar. Veçoritë dhe interesat kulturore dhe civilizuese të njëri-tjetrit duhet të respektohen. Eshtë e nevojshme të refuzoni përdorimin e forcës, praktikën e ndërhyrjes në punët e brendshme të shteteve të tjera, logjikën e lojës së shumave zero, të braktisni standardet e dyfishta dhe të bllokoni të menduarit, veçanërisht kur bëhet fjalë për sigurimin e sigurisë ndërkombëtare.
-A mund të thoni që shumica e rusëve mbështesin udhëzimet dhe qëllimet kryesore të politikës së jashtme kombëtare? Në çfarë mase ndikojnë mendimet kritike në të?
– Në përgjithësi, për sa i përket politikës së jashtme, shoqëria dhe udhëheqja e vendit janë në të njëjtën gjatësi vale. Për shembull, sipas sondazhit të pavarur sociologjik të Levada Center, më shumë se 70% e rusëve mbështesin mënyrën se si i përgjigjet vendi ndaj sanksioneve dhe veprimeve të tjera jo miqësore. Njerëzit janë në favor të vazhdimit të kursit aktual. Niveli i lartë i besimit tek Presidenti është gjithashtu indikativ pasi është Shefi i Shtetit ai që përcakton politikën e jashtme në përputhje me Kushtetutën.
Parime të tilla themelore si pavarësia, sovraniteti, dinjiteti kombëtar dhe mbrojtja e së vërtetës historike gëzojnë konsensus dhe mbështetje të gjerë në të gjithë vendin. Sidoqoftë, kjo nuk përjashton një debat të gjerë publik mbi taktikat dhe mënyrat e arritjes së qëllimeve të politikës së jashtme. Dhe ky diskutim po vazhdon.
Gjatë diskutimeve të tilla shprehen këndvështrime të ndryshme, përfshirë ato kritike. Kjo eshte normale. Ne ndjekim nga afër përgjigjet ndaj veprimeve tona nga ekspertë, qendra mendimi, parlament, shoqata publike dhe qytetarë të thjeshtë. Nga ana jonë, ne gjithashtu marrim pjesë në mënyrë aktive në këto diskutime, duke shpjeguar qasjet tona në çështjet ndërkombëtare. Në të njëjtën kohë, akuzat e pabazuara, veçanërisht ato mashtruese, ato që kanë axhendën e fshehur ose duke injoruar faktet, janë të papranueshme për ne. Dhe akoma më shumë janë shantazhet dhe presioni i jashtëm.
Marrëdhëniet midis Rusisë dhe Shteteve të Bashkuara janë dëmtuar nga akuzat e qarqeve të caktuara në Uashington vitet e fundit se Rusia kishte ndikuar në fitoren e Trump. Tani, Donald Trump ka filluar një fushatë për rizgjedhjen e tij për një mandat të dytë. Si do ta vlerësonit gjendjen aktuale të marrëdhënieve me SHBA?
– Natyrisht, gjendja aktuale e marrëdhënieve ruso-amerikane vështirë se mund të konsiderohet e kënaqshme. Në të vërtetë ka shumë probleme në axhendën e bashkëpunimit tonë. Disa prej tyre janë të një natyre objektive, duke pasqyruar ndryshimet në interesat gjeopolitike dhe ekonomike të dy fuqive kryesore botërore. Por ka edhe shumë gjëra subjektive dhe sipërfaqësore.
Në vitet e fundit, lidhjet bilaterale në të vërtetë janë bërë peng të betejave politike të brendshme në Shtetet e Bashkuara, ku forca të ndryshme politike përpiqen të zgjidhin rezultatet me kundërshtarët e tyre duke luajtur “kartën ruse”. Me iniciativën e amerikanëve, në fund të mandatit të Obamës në Shtëpinë e Bardhë, shumë kanale dialogu, të cilat më parë ishin përdorur me sukses për të gjetur zgjidhje për çështjet më të vështira, ishin ngrirë ose thjesht braktisur.
Në të njëjtën kohë, me përfshirjen e drejtpërdrejtë të Administratës së mëparshme, u hodhën akuzat që përmendët në lidhje me “ndërhyrjen ruse në zgjedhjet e SH.B.A.”. luftë. Kjo u konfirmua kryesisht nga hetimi i prokurorit special Robert Mueller, i cili u përfundua në prill dhe nuk gjeti prova që ekipi i Donald Trump kishte komplotuar me Moskën. Sidoqoftë, forca të caktuara me ndikim në të gjithë Atlantikun nuk braktisin përpjekjet për të përdorur këtë çështje të larguar në interesin e tyre, përfshirë në kontekstin e zgjedhjeve të ardhshme presidenciale në vitin 2020.
Fatkeqësisht, kjo ka një ndikim negativ në dialogun dypalësh dhe në sjelljen e administratës amerikane, e cila nuk është e qëndrueshme. Nga njëra anë, vetë Donald Trump dhe anëtarët e ekipit të tij flasin vazhdimisht për të qenë të gatshëm për të prishur ngërçin aktual. Por kur bëhet fjalë për hapa praktikë që synojnë rinisjen e bashkëpunimit, Uashingtoni pengon punën në shumicën e fushave. Si rezultat, përkundër përparimeve të caktuara, për shembull rifillimi i dialogut antiterror në dhjetor 2018, dinamika pozitive në marrëdhënie është përgjithësisht mjaft e dobët.
Në të njëjtën kohë, veprimet jo miqësore të SH.B.A.-së kundër Rusisë vazhdojnë të pabanuara. Pretekste të ndryshme të përdorura për të përkeqësuar marrëdhëniet, përfshirë helmimin e inskenuar të vitit të kaluar të Serge Skripal dhe vajzës së tij në Britaninë e Madhe. Sanksionet e njëanshme u vendosën nga Uashingtoni kundër gjithsej 288 shtetasve rusë dhe 486 personave juridikë (nga 27 gushti). Zgjerimi i masave anti-ruse është bërë prej kohësh një çështje rutinore. Fakti që nga viti 2011 ata janë prezantuar 74 herë (34 herë nën Donald Trump) tregon qartë se të gjitha përpjekjet e mëparshme për të ushtruar presion doli të kota dhe se çdo të re janë të dënuara të dështojnë.
Tërheqja e SHBA nga Traktati INF do të çojë në pasoja shkatërruese jo vetëm për marrëdhëniet tona bilaterale, por edhe për të gjithë arkitekturën ndërkombëtare të sigurisë. Për më tepër, autoritetet amerikane mbeten të pasigurta për fatin e Traktatit START që skadon në shkurt 2021, duke vendosur vazhdimisht sistemin e tij global të mbrojtjes nga raketat dhe duke lëvizur infrastrukturën e Pentagonit më afër kufijve tanë, duke provokuar kështu tensionin në Evropë.
Ne përpiqemi të mos e përkeqësojmë situatën, por duhet t’u përgjigjemi akteve të tilla agresive. Ne, sigurisht, do të ndërmarrim të gjitha hapat e nevojshëm për të siguruar aftësitë tona të sigurisë dhe mbrojtjes. Në të njëjtën kohë, ne mbetemi të hapur për ndërtimin e marrëdhënieve të qëndrueshme reciprokisht të dobishme me SHBA, kur ato dëshmojnë të gatshme për të bashkëpunuar në bazë të të drejtave të barabarta dhe respektimit të interesave tona. Dhe, sigurisht, ne nuk humbasim shpresën se ndikimi artificial i faktorëve të brendshëm amerikanë në marrëdhëniet tona gradualisht do të dobësohet.
– A mund të themi tani, në vitin 2019, që pas përfundimit të Luftës së Ftohtë dhe rënies së Murit të Berlinit, rendi botëror ka ndryshuar përfundimisht nga bipolar në multipolar? Nëse po, si do ta vlerësonit rolin e të ardhurve në Klubin e Fuqive të Mëdha? Në çfarë mase ata mund të ndikojnë në balancën e fuqisë në botë?
– Procesi i formimit të një strukture të re të marrëdhënieve ndërkombëtare është ende në vazhdim. Ende nuk ka përfunduar. Shumica e ekspertëve autoritarë pajtohen me vlerësimin tonë se balanca e forcave në botë po ndryshon. Ekzistojnë disa qendra të mëdha të pavarura që marrin vendime në fushat e politikës, ekonomisë dhe financave. Ekziston një kërkesë në rritje për krijimin e një ekuilibri të ri të interesave dhe përcaktimin e rregullave të zakonshme të lojës.
Formimi i një rendi shumëpolar botëror tashmë është në një fazë mjaft të përparuar. Kjo ilustrohet qartë nga përvoja dhjetë vjeçare e punës së suksesshme të Grupit BRICS që bashkon ekonomitë kryesore në zhvillim. Pjesë e procesit të përgjithshëm është aspirata e një numri të madh të Shteteve në të gjitha kontinentet për të siguruar integrimin rajonal dhe për të ndjekur politika sovrane ekonomike, mbrojtëse dhe të jashtme. Kjo, nga rruga, është e vërtetë edhe për Evropën, ku zërat dëgjohen në favor të “autonomisë strategjike”.
Sipas mendimit tonë, struktura shumëpolare pasqyron shumëllojshmërinë kulturore dhe civilizuese në mënyrë më adekuate sesa bota në të cilën një hegjemon, pa marrë parasysh sa i shkolluar dhe dashamirës është, kontrollon të gjitha. Por marrëdhëniet midis lojtarëve kryesorë gjeopolitikë duhet të qeverisen nga normat e njohura botërisht të së drejtës ndërkombëtare dhe duhet të bazohen në parimet e bashkëpunimit të dobishëm reciprok, sesa në rivalitet dhe konfrontim.
–Cfarë mendoni për përparimin e NATO-s thellë në Evropën Lindore dhe si mund t’i përgjigjeni kësaj? A ndihet Rusia disi “e izoluar” pasi shumë ish aleatë të Traktatit të Varshavës iu bashkuan Aleancës së Atlantikut të Veriut? A ka keqardhje Rusia për këtë?
– Ajo që duhet të pendohemi në radhë të parë është shansi për të ndërtuar një sistem vërtet demokratik të sigurisë evropiane të bazuar në barazinë dhe konsiderimin e interesave të të gjitha shteteve evropiane, i cili u humb, pa asnjë faj të yni, në vitet 1990. Përkundrazi, Aleanca e Atlantikut të Veriut që, në të vërtetë, e mbijetoi veten me fundin e Luftës së Ftohtë, u nis për zgjerim. Si rezultat, linjat ndarëse që ekzistuan në Evropë në epokën e bllokimit të bllokut janë zhvendosur më tej në Lindje sesa janë fshirë. Sipas mendimit tonë, ajo politikë kundërproduktive dhe tejet e rrezikshme është në konflikt me interesat reale evropiane dhe nuk promovon sigurinë e asnjërit prej shteteve që hyjnë në NATO ose fqinjët e tyre.
Në atë kontekst, ne e shohim si gabim zgjerimin e NATO-s në Evropën Lindore dhe Ballkan. Aleanca e Atlantikut të Veriut nuk ka sjellë askund as stabilitet as siguri. Shumë vende duhet të pranojnë një politikë të pabazuar për të përballur “kërcënimin nga Lindja”, e cila u është imponuar atyre, por është absolutisht e huaj për interesat e tyre.
Tani është e dukshme qartë se zgjerimi i Aleancës u nxit, ndër të tjera, nga dëshira për të izoluar Rusinë duke e rrethuar atë me një lloj “sanitare të kordonit”. Sidoqoftë, përpjekjet për këtë qëllim kanë dështuar. Që nga sot, Rusia është një anëtar i përhershëm i Këshillit të Sigurimit të KB dhe një pjesëmarrës aktiv në formate të mëdha ndërkombëtare dhe rajonale. Ne nuk përballemi me mungesë të vendeve që dëshirojnë të bashkëpunojnë me ne në bazë të barazisë dhe respektit të ndërsjellë. Në fakt, lista e partnerëve tanë të mirë përfshin edhe vendet e NATO-s. Shumë prej tyre gjithnjë e më shumë e kuptojnë se është e pamundur të zgjidhen problemet e zakonshme të sigurisë së kontinentit pa Rusinë.
–Pavarësisht se Parlamenti Evropian i thirrjes së nëntë filloi punën e tij vetëm në 2 korrik të këtij viti, kontradiktat serioze tashmë janë shfaqur në punën e tij për shkak të prishjes së bilancit tradicional të pushtetit. Në lidhje me këtë, mendoni se hapësirat themelore të politikës së jashtme të KE-së në lidhje me Rusinë mund të ndryshojnë?
– Nëse, duke folur për prishjen e ekuilibrit tradicional të pushtetit në Parlamentin Evropian, keni parasysh praninë e rritur të krahëve të duhur, zarzavateve dhe skeptikëve të euros në të si rezultat i zgjedhjeve të majit dhe pozicioneve më të dobëta të të dyjave grupet politike – Partia Popullore Evropiane dhe Aleanca Progresive e Socialistëve dhe Demokratëve – që dikur e dominonin atë, keni të drejtë. Sidoqoftë, nuk duhet të mbingarkohen kontradiktat në punën e Parlamentit. Ne nuk presim shumë nga ai institucion evropian që tashmë ka gjetur kohën, në një nga seancat e tij të parë plenare, për të diskutuar situatën e të drejtave të njeriut në Rusi dhe për të miratuar një rezolutë tejet të politizuar mbi këtë temë. Duket se shumica e deputetëve të Parlamentit Evropian e kanë bërë të qartë se ata nuk do të braktisin qasjen e tyre jokonstruktive ndaj Rusisë.
Në të njëjtën kohë, ne nuk mund të vërejmë numrin në rritje të atyre që ngre zërin në favor të tejkalimit të situatës aktuale anormale. Unë mendoj se politikanët gjithnjë e më shumë e kuptojnë se ka shumë më tepër gjëra që bashkojnë KE dhe Rusinë sesa na ndajnë. Prandaj, ne të gjithë jemi të interesuar të punojmë së bashku për të rivendosur besimin e ndërsjellë dhe bashkëveprimin e plotë.
–Ukraina kaloi nëpër ndryshime të rëndësishme politike pas zgjedhjeve të fundit kur partia e Vladimir Zelensky fitoi shumicën absolute në parlament dhe partia pro-ruse e Victor Medvedchuk u kthye në parlament duke marrë 12.8 përqind të zërave. Duke marrë parasysh këto ndryshime, a shihni mundësi për një shkrirje në marrëdhëniet ruso-ukrainase dhe për përfundimin e konfliktit në Donbas?
-Vladimir Zelensky po dërgon sinjale të ndryshme pas zgjedhjes së tij. Nga njëra anë, ai shpreh dëshirën e tij për të siguruar paqen në vend. Nga ana tjetër, ai hedh poshtë vetë mendimin e dialogut me Donetsk dhe Lugansk dhe nuk dëshiron as të dëgjojë bashkëqytetarët e tij nga jug-lindja. Por ai është i gabuar të veprojë në atë mënyrë. Njerëzit atje nuk duan dhe nuk kërkojnë asgjë të jashtëzakonshme. Themshtë e rëndësishme për ta që paqja të vijë sa më shpejt që të jetë e mundur, që Donbasës t’i jepet një status i veçantë, të respektohen të drejtat sociale dhe ekonomike si dhe humanitare të popullatës së tij, përfshirë edhe të drejtën për të folur lirshëm, gjuhën e tyre, rusisht, . E gjithë kjo është shkruar në Marrëveshjet e Minskut, të miratuara nga Këshilli i Sigurimit i KB.
Nuk ka asnjë alternative tjetër. Ajo që është e nevojshme për të zbatuar marrëveshjet e arritura në Minsk është vullneti politik, por ata që kishin qeverisur Ukrainën gjatë pesë viteve të fundit, mjerisht, nuk kishin qartë atë. Fatkeqësisht, partnerët tanë perëndimorë, në vend që të shtyjnë Kievin të respektojë detyrimet që kishte ndërmarrë, injoruan hapur dëshirën e saj për të shmangur zbatimin e tyre me mjete të drejta ose faull, për të zëvendësuar nocionet dhe në fund të zhvendosin përgjegjësinë për konfliktin në Donbas në Rusia. Shpresojmë që autoritetet e sotme të Ukrainës nuk do të ndjekin verbërisht politikën e dështuar të paraardhësve të tyre dhe do të jenë në gjendje të përdorin kredinë aktuale të besimit nga popullata për paqen në Ukrainë. Ekzistojnë të gjitha mundësitë për këtë. Më e rëndësishmja është që vetë ukrainasit duhet të bien dakord mes tyre për zhvillimin e ardhshëm të Shtetit të tyre të përbashkët me një jetë të rehatshme dhe të sigurt për të gjithë qytetarët e saj, me një respektim të plotë të të drejtave të njeriut në të gjithë diversitetin e tyre, pa shpërthime të egra të radikalizmit dhe nacionalizmi.
Ne do të dëshironim të shpresojmë që megjithatë Kievi do të përdorë një qasje realiste për zhvillimin e marrëdhënieve Ruso-Ukrainë. Ajo që do t’i shërbejë interesit të përbashkët të të dy vendeve është një bashkëpunim pragmatik në bazë të besimit dhe mirëkuptimit të ndërsjellë, dhe jo konfrontimit. Moska është e gatshme për këtë. Por ne kemi nevojë për veprime konkrete. Vetëm hapat praktikë të parlamentit të ri dhe qeverisë së Ukrainës do të na mundësojnë të gjykojmë për qëndrueshmërinë e tyre.
Rusia është fajësuar për përpjekjen për të zgjeruar ndikimin e saj në Ballkan. Si do t’i komentonit këto akuza dhe a do të mund të shprehnit përparësitë e Rusisë në rajonin e Ballkanit Perëndimor?
– Fatkeqësisht, duhet të vërejmë se praktika e mbrapshtë e akuzës absurde të Moskës për ndërhyrje në punët e brendshme të shteteve të huaja përdoret gjithashtu për vendet e rajonit të Ballkanit.
Procedimet në Podgoricë për rastin e të ashtuquajturës përpjekje të një “grusht shteti” treguan pajustifikimin e akuzave që ishin ngritur. Ne kemi mohuar në shumë raste përfshirjen e Rusisë në çdo përpjekje për të organizuar veprime të gabuara në Mal të Zi. Unë vetëm mund të riafirmoj këtë pozicion. Nuk ka asnjë provë për të kundërtën.
Rusia ka qëndruar vazhdimisht për rritjen e stabilitetit dhe sigurisë në Ballkan përmes mbështetjes në ligjin ndërkombëtar, si dhe me mbajtjen dhe zhvillimin e dialogut dypalësh të dobishëm me të gjitha vendet e rajonit. Jam i bindur se kjo përmbush plotësisht interesat jetike kombëtare të partnerëve tanë në Evropën Jug-Lindore.
-Historia e marrëdhënieve midis Rusisë dhe Shqipërisë pas Luftës së Dytë Botërore ka një rekord të ulje-ngritjeve . Si i vlerësoni ato dhe cilat janë pritjet tuaja në lidhje me zhvillimin e tyre të mëtejshëm?
– Marrëdhëniet ruso-shqiptare po kalojnë një periudhë të vështirë, duke qenë në një nga nivelet e tyre më të ulëta që nga rivendosja e marrëdhënieve diplomatike në 1990. Që nga viti 2014, Shqipëria është bashkuar në mënyrë proaktive ndaj sanksioneve të BE-së kundër Rusisë, duke e gjetur veten në listën e vendeve që jetojnë nën Kundërmasat e Rusisë. Në vitin 2018, Tirana deportoi dy diplomatët rusë, të cilat evokuan reagimin tonë simetrik. Padyshim që këto rrethana nuk kanë të bëjnë fare me frymën miqësore të krijuar historikisht për marrëdhëniet midis popujve të vendeve tona. Për më tepër, toni i vendosur nga Tirana pengon zhvillimin e potencialit të lidhjeve bilaterale, veçanërisht atyre ekonomike. Pasi u bashkua në mënyrë proaktive ndaj sanksioneve anti-ruse, Shqipëria humbi për vete tregun e fuqishëm bujqësor Rus dhe privoi prodhuesit e tij nga mundësia për eksport në Rusi.
Sidoqoftë, edhe në rrethanat e tanishme ne shohim perspektiva dhe kërkojmë zhvillimin e ndërveprimit në fushat me interes të përbashkët. Ekziston një potencial për bashkëpunim në nxjerrjen, përpunimin dhe transportimin e burimeve minerale, përfshirë hidrokarburet, në hidrocentrale dhe zhvillimin e transportit, energjisë dhe infrastrukturës tjetër, në sektorin e informacionit dhe komunikimit dhe fushave të tjera. Objektivisht, qarkullimi ynë tregtar dypalësh ka vendin për t’u rritur.
Në sfondin e marrëdhënieve jo shumë të ndritshme politike dhe ekonomike, vlen të përmendet niveli i bashkëpunimit ruso-shqiptar në fushën e kulturës dhe arsimit. Ne do të kërkojmë të forcojmë më tej lidhjet tona humanitare. Sigurisht, marrëdhëniet ruso-shqiptare nuk zhvillohen në një vakum. Konteksti rajonal është jashtëzakonisht i rëndësishëm. Ne jemi kundër bërjes së Ballkanit një teatër të rivalitetit gjeopolitik dhe përpjekjeve për të minuar instrumentet ligjore ndërkombëtare, përfshirë Rezolutën 1244 të Këshillit të Sigurimit të KB dhe marrëveshjet e Dejtonit
/Albania Daily News/
Përshtati në shqip : argumentum.al
© Argumentum
