Papa Françesku mbyll takimet mesdhetare në Marsejë duke inkurajuar liderët fetarë dhe autoritetet civile që të kontribuojnë në bërjen e rajonit të Mesdheut një “themel të paqes” në botë, duke thënë se migrimi nuk është një emergjencë, por një realitet i kohës sonë që kërkon largpamësi të mençur.
Mesdheu është një “pasqyrë e botës” dhe “mbart brenda vetes një thirrje globale të vëllazërisë, e vetmja mënyrë për të parandaluar dhe kapërcyer konfliktin”.
Këto fjalë ishin ndër pikat kryesore të fjalimit të gjatë të Papa Françeskut të shtunën në mëngjes në seancën përmbyllëse të Takimeve Mesdhetare njëjavore në Palais du Pharo në Marsejë, ku mori pjesë edhe Presidenti i Francës, Emmanuel Macron.
Për shtatë ditë, mbi 120 përfaqësues të kishave dhe të rinj nga pesë brigjet e Detit Mesdhe ndanë sfidat aktuale politike, ekonomike dhe mjedisore të rajonit, por edhe shpresat e tyre për të ardhmen, me fokus të veçantë në migrimin aktual. krizës.
Duke kujtuar karakterin e veçantë kozmopolit të Marsejës, një “batica e popujve” që “e ka bërë këtë qytet një mozaik shprese, me traditën e tij të madhe multietnike dhe multikulturore”, duke pasqyruar qytetërimet e shumta të Mesdheut, Papa Françesku artikuloi reflektim rreth tre aspekteve që karakterizojnë qytetin jugor francez: deti, porti dhe fari.
Mesdheu është ‘fillimi dhe themeli i paqes’
Ai vuri në dukje se ndërthurja e konflikteve midis qytetërimeve, feve dhe vizioneve të ndryshme në rajonin për të cilin dëgjojmë kaq shumë sot nuk duhet të na bëjë të harrojmë se ajo që romakët e quanin mare nostrum (detin tonë) ka qenë për mijëvjeçarë “një vend takimi”. : ndër fetë abrahamike; midis mendimit grek, latin dhe arab; midis shkencës, filozofisë dhe ligjit; dhe ndër shumë realitete të tjera.”
Në të vërtetë, tha Papa, duke i bërë jehonë fjalëve të kryetarit të bashkisë tashmë të nderuar të ndjerë të Firences, Giorgio La Pira, i cili frymëzoi nismën e Takimeve Mesdhetare, Mesdheu është “fillimi dhe themeli i paqes midis të gjitha kombeve të botës”, një përqendrim. të njerëzve, besimeve dhe traditave, të ngjashme me Detin e Galilesë ku Jezusi shpalli Lumturitë.
Ky “udhëkryq i Veriut dhe Jugut, Lindjes dhe Perëndimit”, tha Papa Françesku, “na nxit të kundërshtojmë ndarjen e konflikteve me bashkëjetesën e dallimeve” dhe në të njëjtën kohë “bashkon sfidat e të gjithë botës” sot, duke përfshirë ndryshimi i klimës.
“Në mes të detit të konflikteve të sotme,” tha ai, “ne jemi këtu për të rritur kontributin e Mesdheut, në mënyrë që ai të kthehet në një laborator paqeje. Sepse ky është vokacioni i tij, të jetë një vend ku vende dhe realitete të ndryshme mund të takohemi me njëri-tjetrin në bazë të njerëzimit që të gjithë ndajmë, dhe jo në bazë të ideologjive të kundërta”.
Duke dëgjuar britmën e të varfërve
Që Mesdheu “të kthehet në një laborator paqeje” në botë, mes “detit të sotëm të konflikteve” dhe “nacionalizmave luftarakë” të ringjallur, ai duhet të dëgjojë britmën e të varfërve, siç bëri Jezusi në brigjet e detit. Galilea.
“Duhet të fillojmë sërish prej andej, nga klithma shpesh e heshtur e më të paktëve mes nesh”, të cilët nuk janë numra, por fytyra, tha Papa.
“Ndryshimi i drejtimit në komunitetet tona qëndron në trajtimin e {të varfërve} si vëllezër dhe motra, historitë e të cilëve ne i dimë, jo si probleme shqetësuese; qëndron në mirëpritjen e tyre, jo fshehjen e tyre; në integrimin e tyre, jo në dëbimin e tyre; në dhënien e dinjitetit. ”
Mare nostrum është kthyer në një varrezë për mërgimtarët
Duke vënë në dukje se “deti i bashkëjetesës njerëzore është i ndotur nga paqëndrueshmëria” edhe në qytetet evropiane si Marseja, duke u përballur me tensionet komunale dhe krimin në rritje, Papa Françesku insistoi edhe një herë në nevojën urgjente për më shumë solidaritet edhe për të parandaluar paligjshmërinë.
“Në të vërtetë,” tha ai, “e keqja e vërtetë shoqërore nuk është aq rritja e problemeve, por ulja e kujdesit” për më të pambrojturit: të rinjtë pre e lehtë të krimit, familjet e frikësuara, të moshuarit, fëmijët e palindur, njerëz që durojnë dhunën dhe padrejtësinë në Afrikë dhe Lindjen e Mesme, duke përfshirë të krishterët që ikin nga persekutimi, dhe migrantët që humbin jetën ndërsa përpiqen të kalojnë mare nostrum, e cila është bërë një “mare mortuum (një det i vdekur, ed.), varreza e dinjitet.”
Migrimi: jo një emergjencë, por një realitet i kohës sonë
Duke reflektuar mbi tiparin e dytë të Marsejës, një qytet i madh port i hapur ndaj detit me një histori emigracioni dhe emigracioni, Papa Françesku dënoi faktin se disa qytete të tjera mesdhetare kanë mbyllur portet e tyre për të shuar frikën e një “pushtimi” të supozuar të emigrantëve.
“Megjithatë,” vuri në dukje Papa, “ata që rrezikojnë jetën e tyre në det nuk pushtojnë, ata kërkojnë mirëseardhje”.
Sa i përket “emergjencës” për të cilën shumë flasin, ai vuri në dukje se “fenomeni i migrimit nuk është aq një urgjencë afatshkurtër, gjithmonë i mirë për të nxitur propagandën alarmante, por një realitet i kohës sonë, një proces që përfshin tre kontinente rreth Mesdheu dhe ai duhet të qeveriset me largpamësi të mençur.”
Edhe këtu, vuri në dukje ai, “Mesdheu pasqyron botën”, me vendet më të varfra të Jugut “të rrënuara nga paqëndrueshmëria, regjimet, luftërat dhe shkretëtirëzimi” duke u kthyer në veriun më të pasur.
Përsëri, problemi i pabarazive gjithnjë në rritje midis të pasurve dhe atyre që nuk kanë nuk është i ri, siç ka thënë Kisha për dekada, tha Papa duke kujtuar Enciklikën “Populorum Progressio” të Papës Shën Pali VI.
Duke mirëpritur, mbrojtur, promovuar, integruar
Papa Françesku pranoi “vështirësitë e përfshira në pritjen, mbrojtjen, promovimin dhe integrimin e personave të papritur”.
Megjithatë, shtoi ai, “kriteri kryesor nuk mund të jetë ruajtja e mirëqenies së dikujt, por ruajtja e dinjitetit njerëzor”.
Ai përsëriti se përballë fatkeqësisë së shfrytëzimit të qenieve njerëzore, “zgjidhja nuk është refuzimi, por sigurimi, sipas mundësive të secilit, një numër i madh hyrjesh legale dhe të rregullta” të migrantëve, në bashkëpunim me vendet e origjinës.
Ai nënvizon më tej rëndësinë thelbësore të integrimit në vendet pritëse, për të cilën ai paralajmëroi se nuk do të thotë asimilim.
“Një asimilim që nuk merr parasysh dallimet dhe mbetet ngurtësisht i fiksuar në paradigmat e veta vetëm i bën idetë të mbizotërojnë mbi realitetin dhe rrezikon të ardhmen, duke rritur distancat dhe duke provokuar getoizim, gjë që nga ana tjetër ndez armiqësi dhe forma të intolerancës,” tha ai./Vatican news-Argumentum.al